Van 1962 tot 1975 werkte Jaap van der Ende als beiaardadviseur voor de Nederlandse Klokkenspel Vereniging. Daarna volgde een groot aantal zelfstandig uitgevoerde adviezen, waaronder de grootste na-oorlogse beiaardrestauratie van de Dom in Utrecht.

In 1981 verscheen onder auspiciën van de Stichting Utrechtse Klokkenspel-Vereniging de uitgave Ergens beginnen de klokken hun lied; zeven opstellen over de historie en de restauratie van de Utrechtse Domtoren, zijn carillon en zijn luiklokken.

Van der Ende zet de speeltechnische en akoestische overwegingen bij de restauratie van de Dombeiaard op een rij.

Met Kerst 1969 vond de première van het wisselluiden (change-ringing) op initiatief van Jaap van der Ende op het vaste land van Europa plaats. Dit luiden geschiedde door leden van het Dordtse Wisselluidersgilde, dat in 1971 officieel werd opgericht.

Wekelijks op woensdagavond werd er met handbellen in het Klockhuys geoefend.

Sinds 1970 hingen op de Kaapstandzolder de 8 luidtouwen waarmee de Dordtse wisselluiders het Oud-Engelse ‘change-ringing’ over de stad lieten klinken.

De inrichting voor het wisselluiden werd later verrijkt met 8 sallies. Dat zijn de omwoelde gedeelten van de luidtouwen in de kleuren rood, wit en blauw.